Week 4 - Camp

5 november 2017 - KwaZulu-Natal, Zuid-Afrika

Deze week was het kamp van dinsdag t/m vrijdag. Geen twee dagen dus maar vier. Maandag ben ik nog gewoon op het Hope Center geweest. De jongen waar ik in mijn vorige blog over had geschreven was er vandaag niet. Dit was erg vreemd want hij is  er altijd. Ik vroeg aan Donation wat er aan de hand was. Hij vertelde dat een gevaarlijke man Mxolisi zoekt. Het schijnt dat Mxolisi tegen anderen op de straat heeft gezegd dat de man seks heeft met jongens van de straat en de man schijnt ook te weten dat Mxolisi het tegen de staff in het Hope Center heeft gezegd. De kleine man met zijn grote mond... De enge man was in de ochtend langs geweest in het Hope Center en had staan schreeuwen tegen Donation. Donation heeft besloten om Mxolisi niet mee te nemen naar het Hope Center omdat de man dan weet waar Mxolisi is. Ik hoopte dat hij morgen wel mee zou gaan naar het kamp. Hij schijnt namelijk dat hij nog nooit mee heeft willen doen aan de rehab en hopelijk zorgt dit er niet voor dat hij er weer vanaf ziet.

De volgende dag zijn we met zijn allen in een busje naar het kamp vertrokken (en Mxolisi was erbij :)!). Ik heb het zwaar gehad op het kamp. Dit kwam doordat de jongens meer dan normaal aan het vechten waren. Er wilde zelfs een jongen een andere jongen met een hamer te lijf gaan. Heftig wel. Daarnaast elke dag om 5:00 opstaan en slapen met vier andere vrouwen en twee kleine kinderen. Waarvan twee vrouwen onwijs snurken. Drie vrouwen waren Zulu. Ik heb mij soms onwijs geïrriteerd aan het Zulu praten. Een van de Zulu vrouwen geeft borstvoeding aan haar dochtertje de hele dag door overal waar ze kan. Het maakt niet uit of de jongens tegen over haar zitten of naast haar. Of als de jongens aan het meisje haar gezicht zitten terwijl ze voeding krijgt. Ik vond het echt niet oké maar mij in gehouden. 

Mxolisi was de jongen van de hamer. Hij heeft de eerste dag heel veel gevochten. Ik heb aan Gaby, kampleidster, gevraagd of ik in de ochtend met hem mag praten. Hiermee stemde ze in. De politie is trouwens twee keer langs geweest. Toen de tweede keer de politie onderweg was werd waar iedereen bij was gezegd dat de kansen voor Mxolisi op waren. Er werd geen benzine aan hem verspild om hem terug te brengen naar Durban dus hij moest maar gaan slapen in de cel. Ik ben boos op hem geworden want ik was ook oprecht teleurgesteld. Ik denk dat hij geschrokken is van dat hij mee zou moeten met de politie. Hij draaide bij gelukkig en hoefde niet mee. De volgende dagen gedroeg hij zich beter en hebben elke dag gesprekjes gevoerd. Hij kwam naast mij zitten tijdens de programma's. Ik hoop echt dat hij deze verandering vol blijft houden. 

Samen met een andere Duitse jongen hadden wij een eigen groepje jongens. De naam van onze groep is Sunshine (kei leeeeeuk!) Ik begin aan tafel zaten ze super snel te eten en als het kon met hun handen. Op een gegeven moment vroeg een jongen waarom ik zo langzaam eet. De mensen die mij goed kennen weten dat ik een onwijs langzame eter ben, altijd al geweest. Ik heb hem uitgelegd dat ik zo meer van het eten geniet en dat hij het misschien eens kon proberen. Ook wachtte ik met het eten van ons volgende gerecht op de Duitse vrijwilliger. De jongens snapten het niet en vroegen waarom ik wachtte op Sabastian. Ik zei dat dat manieren waren. Ik was echt heel erg trots op de jongens van ons groepje dat ze de laatste dag met mes en vork aten, mijn tempo aanhielden met eten en wachten op elkaar voor het volgende gerecht. 

Op vrijdag werden de jongens gelijk vanuit het kamp naar de rehablocatie gebracht. Volgens mij was het niet voor iedereen duidelijk dat we gelijk door gingen naar de rehablocatie. Mxolisi wilde namelijk gaan en werd boos. Het zou aan hem beloofd zijn dat hij terug mocht keren na het kamp naar de straat. En dat het kamp bedoelt was om niet in de buurt van de enge man te zijn. Gaby heeft tegen hem gezegd dat ze al heel veel verbetering bij hem heeft gezien en dat ze in hem gelooft. Het enige wat nog moet gebeuren is dat hij in zichzelf geloofd. Hij liep richting de poort om te vertrekken. Ik er achteraan. Ayanda, staffmember, zei dat ik hem moest laten. Ik zei NO! De tranen komen bij de kleine man. Hij kan het niet. Hij wil het niet. Hij wil gaan. Ik heb geprobeerd hem gerust te stellen en dat verteld dat ik weet dat hij het wél kan. En gevraagd of hij het een weekend wilde proberen. Als laatste heb ik gezegd dat ik in hem vertrouw om de juiste beslissing te maken voor zichzelf. Ik ben weggelopen en de auto ingestapt want we moesten gaan. Gaby stond naast de auto. Ik vroeg aan haar of Mxolisi niet met ons mee mocht rijden. Haar antwoord was NO. They have to walk. De auto starte en stopte voor de poort. Het duurde voor mijn gevoel eeuwen voor de poort opende. Een ander staffmember zei tegen mij: "Dont worry, we have seen worse." Ik antwoordde met: "I havent." De poort werd eindelijk geopend en de auto begon te rijden. Mxolisi wilde door de poort lopen maar Ayanda kwam aangerend. Hij hield Mxolisi tegen. Ik kon niet zien wat er verder gebeurde. Ik ging met een onwijs zuur gevoel terug naar het hostel waar de andere drie vrijwilligers ook waren. Aan hen verteld wat ik had meegemaakt en op tijd gaan slapen. Ik was helemaal gesloopt. 

Zaterdagochtend heb ik samen de andere drie vrijwilligers markten bezocht en we zijn de middag naar een rugbywedstrijd geweest. In de avond uiteten geweest en uit geweest. Het uitgaan was echt even heerlijk. Even gedachten verzetten en niet nadenken over serieuze dingen. Zondag aan het zwembad gechillt en gebraaid (gebbqt). Het was de laatste avond in het hostel waar ik 3 weken en een beetje heb geslapen. Ik zag er erg tegen op om de volgende dag te vertrekken. Ik heb het er fijn gehad en voelde me er thuis. Daarnaast begint morgen de tweede fase van het project voor mij en twee andere meiden (een vrijwilligster is een maand weg en dan weer terug op het project). Dat is slapen bij de jongens en dus geen omgeving waar ik ook mijn gedachten kan verzetten zoals in het hostel. Maarja ik zal meemaken hoe het er is! Ik ben benieuwd!! Ik laat het jullie weten! 

Joeeee

10 Reacties

  1. Pierina:
    5 november 2017
    Gerrit!
    Ik heb zojuist al je blogs gelezen, wat een mooie verhalen.
    Vind het zo knap dat je dit allemaal kan en het ook gewoon even doet. Het zal ook best pittig zijn zo nu en dan maar je krijgt er veel moois voor terug!
    Ik denk aan je en ik mis je! Dikke kus Pierie
  2. Papa en Mama.LOVE YOU!!!:
    5 november 2017
    Trots op jou!
    Je komt hier alleen maar sterker uit!
    LOVE YOU!!!
  3. Ria:
    5 november 2017
    hoi gerlinde je maakt heel wat mee daar maar ik weet dat je er uit komt als een heel sterke vrouw en ik weet dat je er voor twee honderd procent achter staat wat je daar doet we missen je hier en houden van je je peettante ria hvj
  4. Ghatera:
    5 november 2017
    Wat gaaf schatje. En wat een mooie stukje verandering die je de jongens hebt meegegeven. Dat zullen ze altijd bij zich dragen. Je bent een topper, ik ben super trots op je. Je gaat nu een tweede en wat heftigere uitdaging aan, doe je best en zorg vooral goed voor jezelf.. je kan het sowieso, dat is een ding wat zeker is. LOVE U ALOT AND MISSING U♥️👭♥️
  5. Margret:
    5 november 2017
    Respect Gerlinde!
  6. Melina:
    6 november 2017
    Lieve Ger, jouw reacties en emoties zijn precies zoals je bent. Stay you ❤️ Hoppa, en nu lekker weer knallen aan deze week! Ik denk aan je X
  7. Anne:
    6 november 2017
    Super knap van je lieve Gerrie! Trots op jou!! Zorg goed voor jezelf & veel succes met de volgende uitdaging! You can do it!❤️😘
  8. Bhav:
    6 november 2017
    Awesome Gee! Veel plezier and be safe
  9. Arnold Agnes & Bjarni Besten:
    6 november 2017
    Hoi lieve Gerlinde
    Wat super leuk om al jou verhalen te mogen meemaken en wat knap van jou met alles waar je mee bezig bent. Deze bijzondere ervaringen neem je mee in je verdere leven. Wij genieten van jou manier van schrijven, over al je belevenissen. Heel veel succes in de tweede fase, wij blijven je mooie verhalen volgen.
    Lieve groet Arnold, Agnes en natuurlijk een dikke kus van Bjarni.
  10. Herman en Tonnie:
    7 november 2017
    Gerlinde , heftig wat je allemaal meemaakt, maar heel mooi hoe je de met de jongeren omgaat. Hoe je probeert door iets uit te leggen over jezelf , hoe en waarom je iets doet, hen ook zo motiveert . Nog een hele goede en fijne tijd daar. Veel groeten van