Week 5 en 6 - Rehab

29 november 2017 - Amanzimtoti, Zuid-Afrika

De zondag mijn packback helemaal ingepakt om maandag morgen te vertrekken naar de Rehab in Amanzimtoti (ligt net buiten Durban). De jongens waren blij om de andere meiden en mij te zien. En raadt eens wie er ook nog was... Mxolisi! Mijn dag kon in ieder geval niet meer stuk! Hij heeft het weekend overleefd en wil blijven! In de eerste week van de Rehab werd er nog steeds veel gevochten. Er werd geschreeuwd naar de meisjes buiten de hekken. De rehab is alles behalve een droomlocatie. Het zijn wat gebouwen omringt door stenen pilaren. Het lijkt op een gevangenis. In de eerste week heeft een van de housepartens drie tandenborstels afgepakt welke aan de achterzijde geslepen waren tot scherpe puntige steekvoorwerpen. Hier ben ik erg van geschrokken. Misschien voelen de jongens zich hier niet veilig en hebben ze het gevoel dat zij zich moeten beschermen? 

De regel is dat als de jongens weglopen, zij de kleding die ze van I Care hebben gekregen moeten achterlaten. Op een middag loop ik naar de achterkant van het gebouw en zie ik dat er een tas over het hek wordt gegooid naar Mtunsi. Ik schreeuw "Nooo!" en de rest van de jongens kijken mij raar aan. Het kan mij niet schelen. Tobs, een van de houseparents komt aangelopen en vertelt de jongen dat hij zijn spullen moet inleveren. Hij krijgt een consequentie en daarna mag hij gaan. De consequentie houdt één week de keuken schoonmaken in: afwassen, vegen en dweilen. Ik heb deze week ook gesproken met Amanda, een van de andere gastparents. Zij vertelt dat zij denken dat Mtunsi bezeten is. Hij gelooft niet in God en tekent driehoeken en ogen. Ik zie dat de jongen niet wil en de andere jongens negatief beïnvloed. In deze week probeer ik wat meer contact te maken met deze jongen. Hij reageert alleen als hij wat van mij wil. Als ik een gesprek probeer aan te knopen zegt hij dat hij geen Engels spreekt. Rappen (in het Engels) kan hij wel.. dus ik heb hem een compliment gegeven dat hij mooi Engels rappt. Deze jongen heeft een maatje in de Rehab. Zijn naam is Sanelle en een paar jaar jonger dan Mtunsi. Deze kleine jongen huilt regelmatig omdat hij een gevecht niet heeft kunnen winnen of als hij weer in een oneerlijke situatie terecht komt. Ik kan er niet tegen dat Sanelle niet met mij durft te praten of een highfive durft te geven als Mtunsi erbij is. Mtunsi vraagt op een dag aan mij of hij wat muziek op mijn telefoon mag luisteren. Ik negeer hem. Een koekje van eigen deeg. Hij wordt boos en probeert te stoken. Ik ga sporten op het grasveld met de andere meiden en wij negeren hem. Na het sporten doen de meiden en ik een yoga sessie in een klaslokaal. Sanelle komt opeens binnen en wil meedoen. Ik ben verrast en pak hem wat boeken waar hij op kan zitten. Hier kan Mtunsi hem niet zien. De gordijnen zijn dicht en de deur is nu op slot gedraaid. Ik kijk stiekem naar Sanelle en zie dat hij rustig is. Dit doet mij goed. In het verloop van de dag blijf ik Mtunsi negeren tot we elkaar op een gegeven moment kruisen in de deur opening. Ik vertel hem dat ik denk dat wij moeten praten. Hij stemt verrassend genoeg in. We gaan zitten op de bank in de kamer van de medewerkers. Hier is het rustig. Ik begin met te zeggen dat ik weet dat hij wil gaan. Hij zegt dat dat klopt. Ik vertel hem dat dit prima is maar dat ik het gevoel heb dat hij andere jongens beïnvloed. Hij ontkent en zegt dat ik weet over wie ik het heb. Ik bied mijn excuses aan voor dit te denken. Ik vertel hem dat het mij raakt dat hij alleen reageert als hij wat wil. Dat het zo niet werkt in het leven. Hij reageert met "Finished!!!" En loopt weg. Twee minuten later wordt er op de deur geklopt. Mtunsi en Sanelle voor de deur. Zij willen praten. Ik stem natuurlijk in en ben benieuwd waar dit heen gaat. Mtunsi wil dat ik tegen Sanelle zeg wat we besproken hebben. Dus ik vertel het hele verhaal. Sanelle luistert aandachtig naar het verhaal over dat je niet alleen dingen kan doen in het leven die leuk zijn. Het gesprek eindigt op de zelfde manier als het gesprek alleen met Mtunsi maar nu met Sanelle achter zich aan. Deze week in de middag horen de meiden en ik opeens dat er drie jongens zijn weggelopen. En je raad natuurlijk al welke twee er bij zitten. Zucht.. ik kan eventjes niet begrijpen waarom ze het leven op de straat kiezen. Ik praat met Tokko erover. Hij werkt nu voor I Care en heeft ook op straat geleefd. Hij vertelt dat sommigen niet klaar zijn voor verandering. De straat voelt voor hen als veilig. Ik heb een paar dagen nodig gehad om dit te kunnen begrijpen. Maarja verandering moet van binnenuit komen. Helaas zijn deze jongens nog niet zo ver. Ik gun ze het beste uit het diepste van mijn hart en ik heb ieder geval geprobeerd om contact te krijgen met deze 'bezeten' jongen. 

Met Mxolisi ging het deze week wisselend. Veel vechten en te veel zijn mond weer open. We hadden op een gegeven moment het eten al op en ik was een rondje gaan lopen om het gebouw. De kleine man zit in een hoekje en is aan het huilen. Het schijnt dat de kleine man weer heeft gevochten en het te bond heeft gemaakt. Ik ga naast hem zitten. Andere jongens lopen langs en proberen mij bij Mxolisi weg te krijgen. Ik vertel hen duidelijk dat ik hier blijf en niet gestoord wil worden. Ik zit na te denken naast hem. Hij kan voor zichzelf en anderen geen grenzen stellen. Hij kan zijn emoties niet onder controle houden. Als zijn bommetje al aan het opbouwen is, kan hij niet meer terug. Het lijkt alsof hij spijt heeft en worstelt met zichzelf. Het ene moment is hij een agressief tijdbommetje en het andere moment stromen de tranen. Hoe zou het zijn als ik mezelf constant sterk en groot moet houden? Mijn hart breekt ondertussen in stukjes. Ik wil hem een knuffel geven maar dat kan natuurlijk niet. Hij stuurt mij niet weg. Ik zit hier goed. Hij is niet alleen. 

De volgende dag ben ik weer veel te vroeg wakker en ga tegen de muur aan zitten om even wat tijd voor mezelf te hebben. Mxolisi komt naast mij zitten en geeft mij het gevoel dat ik niet alleen ben. Bijzonder moment. Hij zegt dat hij weet dat ik volgende week vertrek en vraagt wanneer ik terug kom. Ik wist dat deze vraag zou komen maar toch weet ik geen gepast antwoord. Ik vertel hem dat ik van Zuid-Afrika hou en dat ik alles ga missen. Ook hem. Ik kom terug. Wanneer weet ik niet. De volgende dagen negeert hij mij. Het raakt mij maar ik begrijp het. Ik vertrek volgende week. 

I care krijgt veel donaties. Hier zit dan eten bij wat net niet over de datum is. Waarschijnlijk van een benzine station o.i.d.. Het is een hele autovol met eten. De jongens zijn verdeeld over twee kamers. Tobs vertelt de jongens uit één kamer om te helpen. Er ontstaat ruzie want de andere jongens willen ook helpen om zo tussendoor wat te eten. Het gevecht loopt uit de hand en het eten ligt op de grond. Tobs stelt voor dat de staff, dus ook de andere meiden en ik, het eten maar gaan uitzoeken. Prima oplossing. Het voedsel wat over de datum is ging in vuilniszakken achter het gebouw. Dit was dan weer geen handige oplossing. De jongens gingen natuurlijk eten halen uit de vuilniszakken en toen was het daar weer een rotzooi. Ik had te doen met de houseparents want zij doen zo hun best om voor al het eten te zorgen en op tijd te zijn met koken. Ze moeten roeien met de riemen die ze hebben. Sommige van de jongens zien niet wat er voor ze gedaan wordt. Ik heb onwijs veel respect voor Amanda en Tobs. Ze wonen drie maanden in de rehab om de jongens te ondersteunen en om hen een thuis gevoel te geven. Zelf hebben Amanda en Tobs een zoontje van drie jaar. Hij heet Lwa. Ik zie dat Lwa ook voor liefde zorgt bij de jongens. Als een van de jongens er doorheen zit gaat Lwa naar ze toe. Te schattig om te zien. Of het een goede omgeving is voor Lwa om te zijn, betwijfel ik. 

Het eerste weekend in de Rehab zijn de andere twee meiden en ik naar Galeria (shoppingcenter) gegaan. We zaten er een beetje doorheen. Drie jongens weg gelopen en voor mijn gevoel wilde ik meer activiteiten organiseren voor de jongens. Als de jongens zich vermaken en niet vervelen zullen ze het hopelijk ook gemakkelijker hebben met het afkicken van de drugs en het vrije leven wat ze hadden op de straat. We hebben in Galeria voor elke dag activiteiten bedacht. Dit gaf een fijn gevoel en fijn dat de meiden en ik er onderling over konden praten wat ons dwars zat. Hopelijk lopen er niet meer jongens weg en kunnen de meiden en ik voor wat afleiding zorgen. Want afkicken zonder afleiding is volgens mij niet te doen.. Lets do this! 

De laatste week van het vrijwilligerswerk was fijn! Ondanks dat de activiteiten die we gepland hadden niet helemaal liepen zoals we wilden. De meeste jongens hebben zich vermaakt. 

In deze week heb ik een gesprekje gehad met Qiniso. Hij is een van de oudste jongens en is serieus bezig om te veranderen. In de activiteiten heeft hij vaak aangegeven dat hij last heeft van bad memories. Ik zit naast hem op de grond en hij begint er weer over. Hij vertelt dat hij probeert er niet aan te denken maar dat ze terug komen. Hij worstelt ermee maar wil er niet veel over kwijt. Ik vraag mij af wat er gebeurd is en of I Care doet aan traumaverwerking. Want Qiniso is niet de enige met een heftig verleden.. ik heb tegen hem verteld dat ik hoop dat hij over zijn bad memories heen komt en dat ik hoop dat hij iets positiefs kan halen uit zijn negatieve ervaring. De volgende dag heeft hij helemaal geen lach op zijn gezicht. Ik vraag hem waar zijn lach is. Voordat hij kan reageren pak ik hem onder zijn arm en zeg: Lets go and find your smile. Ik kijk onder planten en vraag het een van de andere jongens. Hij moet lachen en ik zeg: aaah we found your smile! 

Ik wilde graag aan alle jongens en de staff een foto uitprinten met hier een tekst op. Dat koste meer tijd dan gedacht maar het is toch gelukt. Ik heb aan een van de staff members gevraagd of ze iets voor mij wilde vertalen in het Zulu. In de tekst stond dat ik trots op hem ben en dat ik er in geloof dat hij de Rehab kan afmaken. Dat ik wens dat al zijn dromen uitkomen. In het Engels stond dan nog wat persoonlijks. Bij Qiniso bijvoorbeeld dat als hij zijn lach verloren is hij deze kan gaan zoeken. Bij Mxolisi dat ik wil weten hoe het met hem is over 10 jaar en dat ik heeeel veeeel in hem geloof en dat ik weet dat hij het kan! Met daaronder, your friend, Gerlinde. Wat we zijn weer vriendjes geworden (Yesss:))

We zijn deze week gaan zwemmen met de jongens. Eventjes eruit. Een aantal jongens maken goed gebruik van de vrijheid en zijn voor eventjes kwijt met een meisje. Ik zie het meisje even later alleen aan de rand van het zwembad zitten. Mxolisi had verteld dat hij haar wel zag zitten dus ik had gezegd dat ik een goed woordje voor hem ging doen. Hij komt erbij zitten en ik stel hem voor aan het meisje. Ik stel hem voor als een goede vriend en zeg dat hij een goede jongen is. Ze vertelt dat ze een vriend heeft. Jammer voor Mxolisi. Hierna doet Mxolisi weer zoals hij eerst deed. Ik zeg tegen hem dat ik het fijn vind dat het weer goed is tussen ons. Hij zegt dat hij dat ook vindt. Ik vraag aan hem of het zo kan blijven tot dat ik ga. Hij zegt "Yes!" en we doen een pinky promisse! 

Mijn laatste avond komt eraan. We hebben de houseparents een cadeautje gegeven: Datenight. Zodat zij er ook eventjes uit zijn. Dus zij zijn er niet met het avondeten. Voor mijn laatste avond maken de meiden en ik dus het avondeten: hamburgers en friet voor de jongens. Als we beginnen met serveren van het eten merken we opeens dat een jongen er niet is. Na een paar minuten beginnen de jongens ook mee te zoeken. De jongen zijn kleren zijn weg wat betekent dat de jongen ook weg gelopen is. Deze jongen heet Nicolas en niemand had van hem verwacht dat hij weg zou lopen. Hij is slim en erg gemotiveerd. Zijn moeder is een aantal dagen geleden langsgekomen en had aan de social worker gevraagd of ze hem mee mocht nemen. De social worker had nee gezegd, Nicolas moet het programma afmaken. Ik praat met een van de jongens die veel met hem omging. Hij vertelt dat hij alleen wist dat Nicolas geld en een mobiel van zijn moeder had gekregen. Ik hoop dat de jongen bij zijn moeder is. Hij woont namelijk in Johannesburg en dat is niet dichtbij Durban. 

Na het avondeten geef ik de foto's. De jongens bedanken mij. Ik heb mijn laatste nacht niet goed geslapen. Ik zie op tegen het afscheid nemen. De volgende dag in de ochtend komt een van de andere vrijwilligers naar mijn kamer en zegt dat Mxolisi de hele tijd mijn naam roept. Ik loop naar buiten en er verschijnt een grote lach op zijn gezicht. Hij zegt: I thought you were gone!! Hij is bezig om de tuin te doen. Dat is zijn taak elke ochtend. Ik pak de hark van hem en help hem. Opeens wordt groepen dat er een taxi is. Het moment is daar. Ik geef de jongens een knuffel en Mxolisi krijgt er twee. De meiden en ik stappen de auto in en we gaan onderweg naar Oribe Gorge. 

Ik ben blij dat de meiden mee gaan dit weekend. In Oribe Gorge hebben we gesiplined en een van de meiden is van de hoogste swing afgeweest! Savonds zijn we uit eten gegaan en uitgeweest! Heerlijk! Zondag een rustig dagje met een kater. Aan het einde van de middag vertrokken de meiden weer naar de Rehab. Ik ga niet alleen de jongens missen maar deze meiden ook. Ik ga aan de bar van het hostel zitten en moet gaan beslissen waar ik morgen heen ga. Mijn andere avontuur begint. Een paniekmomentje want hier was ik nog helemaal niet mee bezig geweest. Gelukkig sliep ik in Tekwini. Het hostel waar ik de eerste drie weken ook geslapen heb. De barman heeft mij geholpen en alles is gepland voor morgen. Ik ben erg benieuwd hoe het volgende avontuur gaat zijn en wat ik ga beleven. Joee! 

Foto’s

9 Reacties

  1. Mirrie:
    29 november 2017
    wow ♥️ weer zo'n heftig verhaal Ger-Bear! Heel erg mooi, wat een avontuur.. super trots op jou je doet het zo waanzinnig goed! dikke kus tot snel xx
  2. Pien:
    29 november 2017
    Heel bijzonder gerrie!
  3. Arnold Agnes & Bjarni Besten:
    29 november 2017
    In je volgende avontuur zul je weer intense belevenissen mee maken.
    Heel veel succes, Liefs uit Heino
  4. Papa en Mama.LOVE YOU!!!:
    29 november 2017
    Wat een belevenis!
    Al je verhalen wel gehoord via skype maar nu het allemaal weer te lezen is kunnen wij alleen nog meer trots op je zijn!
    We zijn dankbaar dat jij je droom hebt waar kunnen maken!
    En dat het is geworden waar jij op gehoopt
    had.
    Afscheid nemen van mensen die jou zo na aan het hart liggen valt natuurlijk niet mee.
    Vergeten zal jij deze mensen nooit die zitten diep geworteld in je.
    Ik weet zeker dat jij ook een leegte achterlaat bij deze kids!
    Je hebt met hart en ziel voor hun gedaan wat mogelijk was en dat weten en voelde zij!
    Ga nu genieten van je vakantie en leer Afrika nog beter kennen.
    Liefs fikke knuffel papa en mama xxxxxx
  5. Papa en Mama.LOVE YOU!!!:
    29 november 2017
    Wat een belevenis!
    Al je verhalen wel gehoord via skype maar nu het allemaal weer te lezen is kunnen wij alleen nog meer trots op je zijn!
    We zijn dankbaar dat jij je droom hebt waar kunnen maken!
    En dat het is geworden waar jij op gehoopt
    had.
    Afscheid nemen van mensen die jou zo na aan het hart liggen valt natuurlijk niet mee.
    Vergeten zal jij deze mensen nooit die zitten diep geworteld in je.
    Ik weet zeker dat jij ook een leegte achterlaat bij deze kids!
    Je hebt met hart en ziel voor hun gedaan wat mogelijk was en dat weten en voelde zij!
    Ga nu genieten van je vakantie en leer Afrika nog beter kennen.
    Liefs fikke knuffel papa en mama xxxxxx
  6. Margret:
    29 november 2017
    Wat een verhaal, bijzonder hoe je dit kan vertellen en overbrengen. Wat fijn dat jij ook een zonnestraal bent in het leven van deze kids. Daar mag je trots op zijn!
  7. Herman en Tonnie:
    30 november 2017
    Wat een intense ontmoetingen met jeugd die het moeilijk hebben . Jij vangt ze heel goed op.
    Je hebt deze hulp geven echt in je. Alles eerst maar eens verwerken en genieten nu, van je vakantie. Veel groeten van Herman en Tonnie
  8. Monique:
    2 december 2017
    Zo bijzonder om te lezen gerrie!! Jaloers op jou wat je allemaal bereikt met deze mensen. Topper ben je:)
  9. Ria:
    5 december 2017
    ben blij dat je geniet maar we blijven je missen hoop dat je de laatste weken ook geniet hvj xxx XXX