Week 3 - TIA (This is Africa)

5 november 2017 - Durban, Zuid-Afrika

Ik ben al drie weken hier. De tijd gaat te snel! Ik ben deze week ook nog op het Hope Center. De andere meiden zijn nog op een andere locatie, het klaslokaal verder afmaken. Er is verteld dat de rehabfase toch gaat starten! Waarschijnlijk volgende week. De jongens zijn ingelicht over de fase en er is gevraagd of ze willen meedoen. Ze reageren enthousiast en sommigen zijn dankbaar voor de kans. Ik ben super blij dat ze zo reageren. Wel merk ik dat de motivatie per dag wisselt dus hopelijk gaan ze allemaal mee volgende week! De manager heeft gevraagd of ik volgende week mee wil op het kamp (2 dagen) voorafgaand aan de rehab. Dit lijkt mij leeeuk dus ik ga mee:)! Ik zal volgende week vertellen hoe dat was! 

Er is een jongen waar ik graag over wil vertellen. Hij heet Mxolisi (bijnaam Wrongturn) en is 17 jaar oud. Hij is klein voor zijn leeftijd maar je hoort hem overal bovenuit. Hij heeft moeite om zijn mond te houden. Ik denk dat hij op deze manier probeer niet ondergesneeuwd te worden. Ik zat  op een trapje in de kamer en hij kwam naar mij toe met draad en wat ballonnen. Hij wilde een slinger maken. Best verrast want dit is natuurlijk geen stoere actie. Hij gebruikte een speciale knoop om de ballonnen aan het draad te bevestigen. Ik wilde natuurlijk erg graag deze knoop van hem leren. Enthousiast gereageerd toen we samen de slinger klaar hadden en opgehangen. Hij blij, ik blij. In de middag waren we gaan voetballen. Terug van het voetballen werd Mxolisi super boos. Hij riep mij en bracht mij naar onze slinger. De ballonnen waren kapot gestoken door de andere jongens. Ik natuurlijk ook pissig. De kleine man beloofd dat ik na het weekend ballonnen voor hem zou kopen en dat we opnieuw een slinger kunnen maken. Gelukkig vond hij dat een goed idee! Donation vertelde dat hij niet goed is in de omgang met anderen. Hij heeft een kort londje en komt zodra het kan extreem voor zichzelf op. Hij is niet bang om te vechten met de oudere jongens. Het raakt mij dat hij het contact met mij opzoekt. Soms wordt die boos op de anderen omdat ze streken zitten uit te halen naar mij. Ik vind het een bijzonder straatjochie. 

De jongens vroegen vorige week of ik ook een keer mee ging surfen. Vorige week toegezegd dat ik dat deze week zou doen. Daar moest ik mij natuurlijk aan houden. Ik heb les gekregen en de jongens waren ondertussen hun ding op de plank aan het doen. Sommigen kunnen echt verrassend goed surfen. Heerlijke middag gehad. 

Op donderdagavond was de trip 'Durban by night' gepland. Een politieagent heeft mij en de andere drie meiden een township laten zien, de route waar de prostitué's staan, de toeristische plekken en veel verteld over de regering hier. Wat is het schrijnend om te zien hoe sommige mensen hier leven. In kleine huisjes van 12m2 voor minimaal 4 personen waarbij het volgende huis aan je muur grenst. Er is een raam en een deur. Als de temperaturen hier oplopen stinkt het er onwijs, vertelt Martin de agent. Er leven hier minimaal 3000 mensen er zijn er zijn 12 wc's en 12 douches. Niet voor te stellen hoe het er is om er te leven. Martin vertelt dat de prostitué's hier geen pooier hebben. Sommige meiden zijn erg jong en doen het omdat er geen andere oplossing is. Vaak weten ze niet waar ze anders terecht kunnen. Er zijn bijna geen organisaties voor deze vrouwen en als ze er al zijn dan weten de meisjes/vrouwen er vaak niets van af. Ze raken verslaafd en het wordt een vicieuze cirkel. Ook vertelt Martin over de corruptie in het land en dat Nelson Mandela zich zou om draaien in zijn graf als hij zag wat er nu gebeurde in zijn land. Het is heftig om te horen dat de rijke mensen in huizen kunnen leven waar de overheid voor betaald. Mensen betalen gewoon een groot bedrag, komen boven aan de lijst te staan voor mensen zonder geld en hopla ze hebben het huis. Rijk leeft in huizen van de armen met flatscreens aan de muur. Ik vraag mij af hoe het zo ver heeft kunnen komen en wie er bezig zijn om deze zaken aan het pakken in het land. Het geeft een machteloos en een verdrietig gevoel. Donderdagavond na de trip ben ik nog uit geweest met mensen van het hostel. We zijn naar de club Cool Runnings geweest. Er werd geen muziek gedraaid maar er werd gespeeld op trommels. Wij kregen ook trommels in onze handen gedrukt. Best ongemakkelijk, want we waren de enige blanken en werden aangestaard. Uiteindelijk lukte het toch om wat meer op het gemak te zijn. Ik wilde uiteindelijk niet naar huis omdat het zo leuk was. 

Vrijdag was ik vrij van het project omdat ik vertrok op safari. Ik ben naar het oudste natuurpark in Afrika (Hluhluwe-Imfolozipark) en St. Lucia geweest. Op de foto's kan je zien welke dieren ik allemaal gespot heb. Het park is 960 km2. Niet te bevatten hoe groot en hoe prachtig het landschap is. Het is er muisstil, alleen de wind en wat gezang van vogels. In St. Lucia hebben we een boottocht gedaan en zijn we naar het strand geweest. Van veraf hebben we walrussen gezien. 

Deze week heeft veel met mij gedaan. Misschien omdat er veel is gebeurd op het project maar ook tijdens het weekend. De gebeurtenissen van het project en wat ik beleef in het weekend staan soms zo ver uit elkaar. De jongens zijn blij met het kleinste gebaar en aandacht en ik ga op safari en slaap in een heerlijk bed en er wordt voor mij gekookt. Vreemd heel vreemd. Maar het geeft mij ook een dankbaar gevoel. Dankbaar dat ik dit kan ervaren en dankbaar voor mijn leven in Nederland. 

Foto’s

3 Reacties

  1. Ghatera:
    5 november 2017
    WoW wat een mooi belevenis schat.. prachtig geschreven en indrukwekkend ♥️♥️♥️..
  2. Margret:
    5 november 2017
    Weer erg leuk om te lezen, je kan mooi schrijven! Ik kan mij goed voorstellen dat de verschillen erg groot zijn. Fijn dat dit proces je kan meenemen in je eigen leven, je bewust mag maken van wat je hebt en dit alles jou mag leren hoe je dit vorm gaat geven. Wat een ervaring! Succes!
  3. Papa en Mama.LOVE YOU!!!:
    5 november 2017
    Lieve Gerlinde!
    Je wilde zo graag op het hopecenter blijven.
    Het gevoel dat jij daar iets kon betekenen voor je boy's.
    Door jou inzet weten zij dat jij oprecht bent.
    Er zal zeker iets bij de jongens blijven hangen als jij weer teruggaat nasr Nederland.
    Blijf voor ze gaan er zijn door jou en zeker door de andere mederwerkers zaadjes gezaaid waar mee ze verder kunnen in hun bestaan!
    Houden van je!