Week 1 - de geuren van Zuid-Afrika

Mijn vliegreis naar Durban AirPort is goed verlopen. Tijdens de laatste twee uur begon de spanning op te lopen voor mijn komend avontuur. Aangekomen op Durban airport had de taxi-chaffeur gewacht op mij terwijl ik laat was (hier wist ik zelf niets van haha- oeps). Natuurlijk blij dat hij gewacht had! In de auto rook ik voor het eerst de onbekende zoete geur van het land. Een onbeschrijfelijke fijne geur. 

Een week zit er op in Durban. Ik weet niet waar ik moet beginnen met vertellen, want het zijn veel indrukken en bizarre momenten. Vrijdag heeft veel indruk gemaakt dus ik begin hier mee;)! Vrijdag ben ik op pad geweest met Donation. Hij is een outreach medewerker van het project I Care. Zijn taak is om in contact te komen én te blijven met de straatjongens met als doel ze binnen het project te krijgen en te behouden. We stapten de auto uit in een steeg en hij begon aan hoopjes deken aan de kant van de straat te duwen. Hoofdjes kwamen te voorschijn met een schrik op hun gezicht. Hij stelde de jongens gerust en vroeg hoe het ging. Een van de jongens had ik de dagen ervoor gezien bij het Hope Center. Dit is de plek waar fase 1 van het project is. Hier krijgen de jongens eten, drinken, een douche, bijbellessen en andere lessen. We stapten de auto weer in en reden door een viaduct. Donation stopte zijn auto en er zat een gat in de muur wat de grote had van een deur. Mensen gingen hier in en uit op zoek naar drugs. Donation heeft nog wat jongens aangesproken. Allemaal keken ze vaagjes uit hun ogen. Door het gat zag ik spoorlijnen en mensen naar spullen zoeken. We zijn hier de auto niet uit geweest i.v.m. de veiligheid. Zelfs Donation moet hier voorzichtig zijn ondanks de goede naam die hij op de straat heeft. De autorit ging verder. Na een paar minuten rijden zijn we weer uitgestapt. We komen een jongen tegen die Donation ook kent. Donation probeerde een gesprek aan te knopen. Ondertussen zat de jongen in en uit te ademen uit een drinkpak. Dit is een van de manieren waarop ze high worden. De lijm onderaan het pak wordt fijn genepen waardoor een chemische reactie ontstaat. Deze gassen ademen ze dan in. De jongen bewoog zijn armen langzaam en we kregen bijna geen contact. Twee jongens kwamen er bij staan. Ze deden de capuchon van de jongen af en wezen naar drie helende wonden in de vorm van lang lijnen op de hoofdhuid van de jongen. Ze waren nog niet helemaal geheeld en op de onderste wond op zijn hoofd zat ook een dikke bult. Het zag er pijnlijk uit. Ondertussen pakten de jongens de pakken uit elkaars handen zodat ze tijdens het gesprek door konden gaan met het inademen van de chemische stoffen. We lopen terug richting de auto wanneer Donation nog een jongen ziet. Deze jongen gebruikt de drugs Whoonga vertelt Donation. Dit is een cocktail van verschillende ingrediënten. Er zit in ieder geval heroïne in (heftaaagh!) Deze jongen heeft alle fases van het project door lopen maar is weer op straat beland. Ik vraag aan Donation of hij weet hoe dit komt. Hij zegt dat hij alleen op de hoogte is van de eerste fase. Ik zie aan hem dat het hem wat doet om de jongen weer op straat te zien. Donation vertelt dat als de jongens eenmaal aan de Whoonga beginnen ze ook snel in het criminele circuit belanden. Dit komt door de korte pieken van het high zijn en dus meer geld nodig hebben zodat ze meer drugs kunnen kopen. 

De rest van de week ben ik vooral op het Hope Center geweest. Ik heb contact gemaakt met de jongens. De staff eet apart van de jongens. Ik ben bij de jongens gaan zitten omdat ik erg benieuwd was hoe het tijdens het eten er aan toe gaat. Ik heb besloten om dit maar elke keer te doen. Elke ochtend voordat ik naar binnen ga geef ik de jongens een box of een highfive. Ik hoop dat ze het gevoel hebben dat ik blij ben dat ze vandaag weer gekomen zijn. Op het Hope Center mag geen drugs worden gebruikt. Toch is regelmatig voorgekomen dat er lijm en pakken drinken zijn afgepakt. Regelmatig wordt er gevochten en dingen van elkaar gestolen. Er is een duidelijke hiërarchie. De kleintjes (11 jaar) hebben weinig te zeggen (maar zijn wel het meest nieuwsgierig:D). 

De lucht die om de jongens heen hangt is net als de lucht van het land niet te beschrijven. Een combinatie van drie weken ongewassen kleren aan, zweet en andere lichaamsgeuren is niet te ontwijken. Het is leuk om te zien dat sommige jongens van schoenen wisselen. Alsof ze dan toch iets nieuws aan hebben. 

Vanaf vrijdag zijn de andere drie meiden naar een andere locatie gegaan. Zij zijn gestart met het opknappen van een klaslokaal (eigenlijk was het de bedoeling om dan te starten met de Rehabfase... het schijnt een typisch gevalletje African style;)). Ik heb aangegeven dat ik nog een week bij de jongens wil blijven. Dat is waarvoor ik hier ben. Het weekend alleen was uiteindelijk toch niet zo alleen als gedacht! Ik heb een meisje uit Botswana leren kennen en haar klasgenoten. Onwijs veel plezier gehad. Vandaag ben ik met wat anderen naar het strand geweest. Heeeerlijk! 

Ik merk, net als de heerlijke geur van het land en de vreselijke geur van de jongens, dat er hier veel mooie dingen zijn maar aan de andere kant ook vreselijke. Ik kan vaak niet bevatten hoe de jongens (over)leven maar soms slaat dan opeens het besef toe (zoals vrijdag met Donation). Ik mag de komende week een uur per dag iets gaan doen met de jongens. Ik hoop ik ieder geval dat ze plezier beleven en ze te motiveren! 

Ik hou jullie op de hoogte!

Joeeee