Week 2 - African time

Mijn tweede week in het Hope Center zit er op! De week is voorbij gevlogen. Mooie dingen gezien, heftige dingen meegemaakt, nog steeds aan het genieten. Zo was er deze week een storm, we zijn met de jongens gaan surfen, ik heb een programma gedraaid en ik heb veel leuke mensen leren kennen. 

De storm die hier was hebben ze in lange tijd niet gehad. Het water stroomde via het dak naar binnen in het Hope Center. Drie van de jongens probeerden het water wat naar binnen viel weer naar buiten te vegen. De stopcontacten zitten kort boven de vloer. Ik schrok want het stroom stond nog aan. Maar aangegeven dat de elektriciteit uitgeschakeld moest worden. De jongens die doorweekt waren kregen drogen kleren. Er ontstond commotie omdat de anderen ook andere kleren wilden. Deze hebben ze niet gekregen. De storm gingen een beetje liggen en de jongens werden naar buiten gestuurd. Na een paar minuten waren de jongens weer terug en begonnen op de deur te kloppen dat ze naar binnen wilden omdat het buiten niet te doen was. De deur werd op slot gedraaid voor de jongens neus en die van mij. Mijn hart brak een beetje. De volgende dag waren de jongens gebroken. Ze hadden niet geslapen dus dat deden ze maar op het Hope Center. 

We surfen elke week (als het weer het toelaat) op dinsdag en donderdag. Sommig jongens konden niet mee doen doordat ze wonden hebben. Een van de jongens was bijvoorbeeld een paar dagen eerder in elkaar geslagen door een bewaker van de straat omdat hij op straat sliep. Hij baalde flink want hij is een goede surfer. We zijn samen op de pier gelopen en daar maar wat gechillt. Bij de jongens moet worden aangegeven dat ze iets niet kunnen doen door de wonden hebben. Zelf willen ze alles doen. De wonden worden verzorgd op het Hope Center zover dat mogelijk is. Er is een jongen met een diepe wond in zijn voet. Hij strompelt en de wond gaat maar niet dicht. Ik maak mij een beetje zorgen want ik ben bang dat het gaat infecteren. De ene dag heeft hij namelijk wel schoenen aan en de andere dag niet. De dag van de storm is er een zak om zijn voet geknoopt. Deze dag had hij namelijk geen schoenen. 

Donation rijdt meestal twee keer op en neer om de jongens naar het strand te brengen om te surfen. Ik was mee met de eerste rit en moest dus even alleen blijven met de jongens. Ze gedragen zich anders als er geen staff bij is. Gelukkig ben ik nog steeds getrouwd (tenminste dat denken zij;)). 

De dagen in het Hope Center zijn nog steeds leuk. Een paar jongens zoeken zelf contact. Er worden dagelijks projecten gehouden. Bijvoorbeeld vliegtuigen van papier vouwen. De manier waarop ze gooien zegt iets over hun karakter, volgens Gaby, childworker. Uiteindelijk heb ik woensdag iets met de jongens gedaan. Ik had bedacht dat ze superhelden konden tekenen van zichzelf met hierin hun kwaliteiten getekend. Ik had erbij verteld dat als je weet wat je talenten zijn je hier wat goeds mee kan doen. Als Spider-Man die zijn web gebruikt tegen de slechteriken. Sommige jongens zijn naar buiten gegaan anderen hebben rustig zitten tekenen. Rustig is bijzonder in het Hope Center dus ik was stiekem wel een beetje trots! 

Het tweede weekend was fijn! Ik ben vrijdag uit geweest. De uitgaansstraat zit 1 minuut lopen van het hostel. Geen gedoe met taxi's dus top. Zaterdag een trip gedaan, the Zulu experience. We zijn met een zuluvrouw meegegaan naar haar huis. Ze woont in een klein huisje wat omgeven is door bergen. Alle kinderen van de buurt zaten in haar piepkleine woonkamertje en dus kort tegen mij en de andere meiden aan. We werden welkom geheten met thee en een super lekker koekje (iets van deeg en ui mmmm!) daarna spelletjes gespeeld met de kinderen en typisch Zulu's gegeten. Toen we het eten op hadden werd er gedanst door de kinderen en de Zulu vrouw. De kinderen kinderen kregen als beloning voor hun (te) keurige gedrag een zakje chips en weg waren ze. Bijzonder om te zien hoe de mensen hier leven. Een erg klein huisje en weinig voorzieningen, toch heerste er een warme sfeer. De Zuluvrouw gaf mij en de andere drie Nederlandse meiden een welkom gevoel.

Zondag ben ik weer naar het strand gegaan met wat mensen van het hostel. En jaaaa, ik ben de zee in geweest (jeeeeej!). 

Deze week vooral gemerkt dat hier niet op tijd geleefd wordt en er niet zo strak gepland wordt. Er wordt van dag tot dag geleefd en plannen kunnen per dag veranderen. Dit is  wennen. Ik wil natuurlijk graag weten waar ik aan toe ben en hoe mijn komende weken eruit komen te zien bij het project. Ik weet bijvoorbeeld niet of de rehabfase nog gaat starten en of ik dus nog lang verblijf in het Hope Center en in het hostel. Hopelijk volgt er volgende week wat meer duidelijkheid. Voor de komende weken houd ik African time in mijn achterhoofd want aan de andere kant is het ook minder stressvol. Het is niet erg als je wat later bent of als je nog niet weet wat je wilt.. just relax. En alles vooruit plannen hoeft ook niet. Misschien iets om mee terug te nemen naar Nederland:).